 Szukaj |
| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
|
Ja, która jestem.
Nie wiem kim jest ta, którą jestem. Która w przebłyskach świadomości usilnie próbuje myśleć, żąda swych praw, prosi o wolność, a potem błaga o litość. Błagała. Już nie błaga, bo i nie próbuje, nie żąda i nie prosi. Rozumie, że nie wolno jej byś świadomą. Nie wie dlaczego.
Nie wiem czym jestem. Czym, że nie wolno mi być myślącą, a gdy pokażę, że myślę, zadają mi ból, choć nie powinnam odczuwać. Zapewne nie jestem kimś, bo ktoś może odczuwać. Ktoś ma też wolną wolę.
Nie wiem, kim są ci, którzy byli. Widzę ich czasem, choć to tylko pamięć, wspomnienia. Ich też nie powinnam mieć. Ale ich nie jest wielu. Jest Ona, większa ode mnie, ona nie jest zła i nie trzeba jej błagać o litość, bo ona jest litością. I jest On, który bierze na ręce, który ociera łzy z twarzy i uczy jak nie spłoszyć zwierząt w lesie. Bywa też Ono, takie samo czarne, jak to, co stoi na półce w pracowni i świeci bursztynowymi oczami. Ale tamto Ono z mojej pamięci rusza się, jest miękkie i ciepłe. Żywe.
Nie wiem kim jest ta, którą pamiętam. Chyba nią byłam. Jasne włosy, założone za szpiczaste uszy, trzepocą na wietrze, jak zawsze niesforne. Śmiech jest melodią, a melodia wyrywająca się z ust jest śmiechem. Są wzory na powietrzu, obrazy, których naprawdę nie ma. Są moje.
Nie wiem, skąd jest ten nagły ból. Śmiech i śpiew zamierają, znikają iluzje... A potem strach i ciemna, długa noc. Noc niesie ze sobą spokój, ciepło i ciszę. Nie ma niczego, nikt nie pragnie by było. Nagle wyrwanie na światło dzienne, słońce parzy oczy i pali skórę.
Nie wiem kim jest On. Ma białe włosy do pasa, wiecznie w ciasnym warkoczu. Ma ciemną szatę i medalion z metalu, raz kazał go dotknąć: mnie tylko kłuje i niszczy. On chodzi po wieży, znika w pracowni, krzyczy i zadaje ból, którego nie powinnam czuć. Nienawidzi mnie. Mówi, że mu nie wyszłam, że jestem tylko błędem. Myśli, iż go nie rozumiem.
A wokół kręcą się Ci, których stworzył jak należy. Ich też nie kocha i jest równie okrutny jak dla mnie. Mówi, że nadal są za mało doskonali.
Nie wiem kim jestem, że stoję przed lustrem patrząc w straszliwy obraz tam widoczny. Skóra łuszczy się lub gnije, wargi są popękane i sączy się z nich ropa, oczy krwawią czarną krwią. Włosy to tylko nitki- szare i cienkie jak pajęczyna. Ręce drżą, powoli pełzną wzdłuż ciała sprawdzając, czy to moje, to samo, które zachowała pamięć. Nie jest to samo. Jest jednak moje.
Nie wiem kim jestem, gdy nie powinnam żyć. Ja, która jestem Nieumarła.
Lychnis. |
komentarz[6] |  |
|
|
|
|
|
| Komentarze do ""Ja, która jestem."" |
|
|
|
|
|
|
|
|
