"Pierścień Tęsknoty" -Recenzja

Jedna z najciekawszych książek jakie dane mi było przeczytać jest „Pierścień tęsknoty”. Jest to niezwykle barwna opowieść o „niemym” chłopcu, w którego ręce trafił tytułowy pierścień i obudził w nim pragnienie odnalezienia zaginionego w latach Pogromu miasta. Jest to też opowieść o przyjaźni, marzeniach i poszukiwaniu magii.

„Spójrz na siebie. [...] założę się, że myślałeś: „Znaleźć jakiś skarb. Spotkać jakieś potwory. Przeżyć przygody”. I to jest właśnie to, o czym marzyłeś. Po prostu być gdzieś indziej, podróżować, wędrować. Zostawiłeś za sobą to, co znałeś, i teraz zmierzasz ku nieznanemu. Czymże innym jest ta wędrówka, która zaczęliśmy dzisiaj? Ilu mieszkańców twojej wioski dotarło tak daleko? Oni właśnie w tej chwili harują na polach, próbując udowodnić sąsiadom, ze są czegoś warci, walcząc o jedzenie, by mogli wykarmić rodziny. A ich dzieci wyrastają na dzieci podobnych do swych rodziców. Żadne z nich nie opuści skrawka ziemi, na którym się urodziło. Nie dowiedzą się niczego o świecie. Potrafią przeżyć coś tylko wtedy, jeśli wcześniej nauczono ich, jak to przeżyć. [...] Tym właśnie jest przygoda, mój chłopcze. Robieniem rzeczy, których nie potrafisz robić.”

„Pierścień tęsknoty” to przede wszystkim powieść przygodowa, ale za to najwyższej jakości. Kiedy w wiosce pojawia się Garlthik, życie chłopca uważanego przez mieszkańców jego wioski za idiotę diametralnie się zmienia. Chłopiec pomaga orkowi i razem z nim wyrusza na wyprawę. Pomysł wydaje się dość sztampowy i bardzo może przypominać niektórym „Hobbita” lub „Władcę Pierścieni”. W powieści jest jeszcze miejsce na cos więcej. Chłopiec, jak się okazuje, dzieli swój umysł z istotą z innego wymiaru, która nie pozwala mu normalnie mówić. Powieść została napisana tak, ze nie sposób się od niej oderwać. Im dalej czytasz, robi się coraz ciekawiej. A kiedy kończysz, odczuwasz zawód, że tak szybko się skończyło. Czujesz się tak, jakbyś był częścią tego świata. Jakby przygoda głównych bohaterów, była twoją.

„W chwili gdy pierścień znalazł się na jego palcu, poczuł straszliwa tęsknotę, która wgryzła się w jego piersi. Szarpała każde marzenie, jakie kiedykolwiek miał, i wyganiała je z serca, zastępując pragnieniem czegoś, czego nie potrafił określić. Przypominało to tęsknotę za matką. Albo życzenie posiadania trzeźwego i silnego ojca. Myślał o swoich pragnieniach. Pamiętał przyjaciół z czasów, gdy był znacznie młodszy; żaden z nich nie odzywał się już do niego. Myślał o pragnieniu życia wypełnionego przygodami. Myślał o tak wielu rzeczach, ale żadna z nich nie była tym, za czym tęsknił.”

„Pierścień tęsknoty” to także opowieść o ludzkich pragnieniach. Najczęściej przewijającym się uczuciem, na kartach powieści jest tęsknota. Uczucie to widoczne jest w marzeniach głównego bohatera, za utraconą rodziną, życiem pełnym przygód, za odzyskaniem kontroli nad własnym umysłem. Widać to w mieszkańcach kaeru tęskniących za błękitem nieba i szumem drzew, w marzeniach krasnoludzkiego króla o odbudowaniu świata. Uczucia opisane w powieści zostały przedstawione tak pięknie, że po prostu chwytają za serce.

„Przez sam środek doliny płynęła jasnoniebieska rzeka o szerokości co najmniej półtora kilometra. Ponad powierzchnią wody unosiła się cienka warstwa mgły, której kłęby wiły się niczym miliardy węży. Rzeka ciągnęła się na lewo i prawo aż po horyzont, ginąc w widoku wraz z doliną. [...] Z wody wystawały kamienne iglice, zgrupowane w licznych skupiskach. Nurt rzeki uderzał o nie i rozdzielał się, pozostawiając smugi piany.”

       Opisy przedstawione w powieści tez są dosyć wysokiej jakości. Autor nie potrzebował rozpisywać się na kilka stron, tak jak np. Tolkien, by oddać magię Barsawii. A jest co opisywać. Bohaterowie w swej podróży trafiają do wielu miejsc, które znamy z gry Earthdawn: Przebudzenie Ziemi. Wystarczy wspomnieć Krwawą Puszczę, Królestwo Throalu i opisaną wyżej Wężową Rzekę.

Książkę uważam za obowiązującą dla każdego, kto interesuje się światem Przebudzenia Ziemi. A pozostałym szczerze polecam.